"Ik heb het aangedurfd om mijn vermoeidheid te benoemen... maar de mensen om me heen begrepen het niet."

Het is dinsdag, de wallen hangen onder mijn ogen met een humeurige zoon die tandjes krijgt. U kunt zich voorstellen dat ik in mijn nachten niet goed uitrust. Maar de tandjes zijn niet de kern van het probleem.

Morganne, moeder van een baby van 20 maanden.

Het probleem, dat zijn de naasten die jouw vermoeidheidsstaat niet begrijpen. Want ja je kunt natuurlijk moe zijn maar het benoemen is een taboe, gevaarlijk, verboden, dat doe je niet. En dat geldt zelfs voor uw familie en vrienden!

Misschien geldt het niet voor iedereen gelukkig, maar wel voor mij. Sinds ik moeder ben, heb ik het gevoel dat ik niet meer alles kan zeggen. Of kenbaar kan maken. Je moet een deel van je leven geheim houden en vooral geen tekenen van zwakte tonen. Het risico? Overkomen als een luilak. 

Als je moeder bent weet je dat je minder zult slapen, en een overvol dagschema zult hebben. Ja, alle moeders draaien overuren. Maar waar je je niet op kunt voorbereiden zijn de opmerkingen van je familie en vrienden. Terwijl jij droomt dat ze je steunen of aanmoedigen. Word je soms met beide benen op de grond gezet.

En als je klaagt herinneren ze je eraan dat:

• Zij het vóór jou al hebben meegemaakt,
• Je ook gewoon eerder kunt gaan slapen,
• Jij degene was die kinderen wilde,
• Je alleen jezelf de tijd moet gunnen om te eten, dan heb je vanzelf meer energie.
• Je de zaken niet goed hebt geregeld met je partner,
• Je er nog niet vanaf bent, klein kind, kleine zorgen, groot kind, grote zorgen.
• Je er ook voor kunt kiezen om minder te gaan werken,
• Zij er drie hebben gekregen, waar zeur je over,
• Je geluk hebt dat je een crèche hebt, dat is al heel wat,
• Je eens moet stoppen met steeds maar stressen en bang zijn, relativeer nou eens.

Heb je het begrepen? En dan is men verbaasd dat moeders niets meer durven te zeggen en dat de mentale enemotionele belasting hen uitput, en zelfs beschadigt. Maar is het nodig dat ze echt op zijn voordat men stopt met het afstraffen van moeders die hun klachten benoemen? Want dat is nou eenmaal wat er gebeurt en als je durft toe te geven dat je naar een psycholoog gaat omdat je het even niet meer weet en behoefte hebt om te praten, dan valt er weer een appel op je hoofd: "jij, heb jij een psy nodig?" "je bent moeder, niet ziek".

Gelukkig zijn er ook veel empathische mensen op deze aardbol. Maar het komt voor dat de anderen zich niet op de juiste manier uitdrukken. Maar jij mama, vergeet niet, je bent hoe je bent, met je zwakke punten, je sterke punten, en iedereen, ja iedereen  heeft het recht om te klagen en te zeuren. Want klagen is geen probleem, nee klagen is niet verboden, ja klagen kan opluchten, en ja klagen is normaal.